موارد زیر به نحوه تعامل کودکان دارای مشکلات حرکتی با والدین کمک می کند. چون نحوه
تعامل کودک دارای مشکلات جسمی با دیگر کودکان متفاوت باشد، درمانگر و خانواده باید
به این تفاوت ها آگاه باشند.
دادن فرصت به کودک برای انتخاب فعالیت یا اسباب بازی مورد علاقه اش
فرصت دادن به کودک تا شروع به فعالیت کرده و سپس آن را هدایت کنید
دادن زمان کافی به کودک جهت شروع یک فعالیت با والدین
تنظیم فعالیت به گونه ای که کودک احساس موفقیت کند و برای او لذت بخش باشد.
یافتن راهکارهای جهت افزایش هوشیاری کودک و افزایش تمرکز او
تجسین کردن کودک برای دستاوردهای بزرگ یا حتی کوچکش. به کودکان بیاموزیم که
دستیابی به اهداف مهمتر از سرعت اجرا می باشد.
درجه بندی درونداد حسی تا کودک بیش از حد تحریک نشود. فراموش نکنیم که از فشار
آوردن بیش از حد به کودک جهت انجام کاری اجتناب کنیم.
انتخاب فعالیت ها باید براساس سطح توانمندی کودک باشد به طوری که با کمی تلاش و
بدون افزایش هایپرتونسیته، حرکات آتتوییدی، ترمور و استارتل بتواند در اجرای فعالیت ها
موفق شود.
زمان دادن به کودک چهت پیشرفت تدریجی در رابطه خود با پدر و مادرش و صبور بودن
والدین در مقابل کودک بیمارشان
خیلی از والدین روش مدیریت مخصوص خود را دارند که درمانگر باید از آن آگاه شود.
مخصوصا زمانی که تفاوت های فرهنگی وجود داشته باشد.
آموختن آداب و رسوم و فرهنگ سایر اعضای خانواده بسیار ضروری است، زیرا ممکن
است نظرات و عقاید متفاوتی با درمانگر داشته باشند.