کودکی که قادر نیست خوب غذا بخورد قادر نخواهد بود که خوب صحبت کند. به طور کلی
هر گفتاردرمانگری، همیشه مشکلات کودک را از قدرت او در غذا خوردن ارزشیابی می کند
و مانند هر درمان کننده دیگری سعی می کند که راه خوبی برای بهبودی کودک پیدا کند.
هرگز نباید مشکلات غذا خوردن را همیشه در موقع غذا دادن حل کرد. زیرا مانند همه
انسان ها کودک معلول نیز می خواهد از غذاهای خود لذت ببرد و نباید این لذت را از او گرفت.
در غذا دادن به کودکان دارای فلج مغزی نباید عجله کرد. هرگز نباید توقع داشت که یک
کودک معلول به سرعت یک بچه سالم غذا بخورد.
اگر کودک احساس کند که غذادهنده برای خوردن او عجله می کند ، کودک نیز آن طوری که
باید سعی در بهتر غذا خوردن غذا نخواهد کرد. اگر انتظار و بهبودی در میان است باید به
کودک فرصت داد و او را تشویق کرد و تحت هیچ شرایطی فکر اینکه او باعث ناراحتی و
مزاحمت شده است در مغزش خطور نکند.
وضعیت کودک دارای فلج مغزی هنگام غذا خوردن
هرگز نباید کودک را به عقب تکیه داد. این حالت نه تنها میدان دید او را محدود می کند
بلکه شانس او را برای اینکه در اجتماع مورد قبول واقع شود را کم می کند. حتی در مورد
ناراحتی های شدید باز می توان کودک را در وضعیتی قرار داد که کاملا بدن او صاف
باشد و اگر دقت شود می بینیم که کودک فورا خود را جزء جمع و یا اطرافیان احساس می
کند و بیشتر مورد قبول اطرافیان واقع می شود. نکته مهم در بچه های خردسال که کنترل
سر آنها به خوبی انجام می گیرد و امکان قرار دادن آنها روی پا آسانتر است اینست که
خواه روی زانو و خواه روی صندلی مفصل ران باید کاملا خک باشد و شانه ها در وضعیت
به جلو آمده باشند تا اسپاسم اکستانسورها کاهش پیدا کند.
صورت باید مستقیم باشد و از چرخش به اطراف جاوگیری کرد. در هنگام غذا دادن به
طفل نباید غذای زیادی در قاشق گذاشت. خواه کودک در مقابل و خواه در کنار مادر یا
درمانگر باشد.